Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης, πρ. Αναπλ. Καθηγητής Ποινικού Δικαίου ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η
Marie von Ebner-Eschenbach, η οποία εκτός από φημισμένη συγγραφέας ήταν
και μανιώδης συλλέκτρια ρολογιών, φέρεται να έχει πει ότι «ακόμη κι ένα
χαλασμένο ρολόι λέει την αλήθεια δυο φορές την ημέρα». Ο μέγας
τηλεοπτικός σταρ καθηγητής Πνευμονολογίας και Εντατικής Θεραπείας της
Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Θεόδωρος Βασιλακόπουλος
ξαναχτύπησε! Προσκεκλημένος προσφάτως (για πολλοστή φορά) σε τηλεοπτική
εκπομπή, δήλωσε τα ακόλουθα:
«Θέλω
να πω κάτι: κοιτούσα πριν από λίγο τα στοιχεία του ευρωπαϊκού κέντρου
ελέγχου για το πώς είναι τα €μβόλια στη χώρα μας σε σχέση με τις άλλες
χώρες της Ευρώπης. Δυστυχώς είμαστε 10% κάτω από τον μέσο όρο, είμαστε
20% κάτω από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, από την Ιταλία, τη Γαλλία,
την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Μάλτα, που σημαίνει ότι, επειδή
μοιάζουμε με την κουλτούρα αυτών των λαών, είμαστε μεσογειακοί λαοί
τέλος πάντων, νότιοι, δεν βλέπω κάποιον πολύ σοβαρό λόγο, δεν έχουμε
διαφορετικά επιστημονικά δεδομένα εμείς, που η αποδοχή των €μβολίων [εκ
μέρους] της κοινωνίας είναι κατά 20% χαμηλότερη απ’ ό,τι στις άλλες
χώρες του Νότου».
Στο
ερώτημα του δημοσιογράφου «μήπως όμως έχετε κι εσείς ευθύνη γιατρέ;
Καταλαβαίνετε πώς το λέω, με όλες αυτές τις αντιφάσεις, τις συγκρούσεις
και τι πρέπει να αλλάξει για να επανέλθουμε;», ο κ. Βασιλακόπουλος
τόλμησε να εκστομίσει για δεύτερη φορά την πικρή αλήθεια ως προς τον
πειραματικό χαρακτήρα των €μβολίων, ομολογώντας έτσι εμμέσως ότι
βιώνουμε την επάνοδο του ναζιστικού καθεστώτος, το οποίο σήμερα
παρουσιάζεται μεταμφιεσμένο φορώντας ιατρική ποδιά και τάχα νοιάζεται
για το καλό του πολίτη, αλλά στην Ελλάδα αναγνωρίζεται ευχερώς από το
χιτλερικό μουστάκι των αμέτρητων νεοδημοκρατικών (διάβαζε:
νεοδικτατορικών) παλιάτσων της κυβέρνησης Αδόλφου Μητσοτάκη.
Απολαύστε
την φιλαλήθεια του κ. Βασιλακόπουλου: «Καταρχήν να εξηγήσω αυτό που
είπατε: Πρέπει ο κόσμος να κατανοήσει ότι η επιστήμη προχωρά με το π ε ί
ρ α μ α και το πείραμα έρχεται πολλές φορές να διαψεύσει το προηγούμενο
εύρημα».
Πριν
από δύο περίπου μήνες, όντας πάλι καλεσμένος σε άλλη τηλεοπτική
εκπομπή, ο κ. Βασιλακόπουλος είχε πει τα εξής: «Να μην παρασύρεται ο
κόσμος με ό,τι βλέπει να συμβαίνει στο Ισραήλ. Το Ισραήλ έχει κάνει μια
ειδική συμφωνία με την Pfizer να πάρει πάρα πολλές δόσεις από την αρχή
από την εταιρεία και να χρησιμοποιηθούν για να γίνουν ουσιαστικά
πληθυσμιακές ε ρ γ α σ ί ε ς, εργασίες στον πληθυσμό για το τι πρέπει να
γίνεται. Ως εκ τούτου, το ότι ξεκινάει να γίνεται ο εμβολιασμός των
ανθρώπων πάνω από 60 με τρίτη δόση δεν σημαίνει ότι υπάρχουν τα
επιστημονικά δεδομένα που απαιτούν κάτι τέτοιο. Σημαίνει ότι γίνεται το π
ε ί ρ α μ α εκεί, για να συλλέξουμε τα επιστημονικά δεδομένα. Μη
νομίζει δηλαδή ο κόσμος ότι το Ισραήλ φροντίζει περισσότερο τους πολίτες
του απ’ ό,τι τους φροντίζουμε εμείς».
Εκτός
της αναγνώσεως των νομοθετικών κειμένων που απαγορεύουν την διεξαγωγή
πειραμάτων με την συμμετοχή ανθρώπων χωρίς την ρητή, ειδική και
τεκμηριωμένη συναίνεσή τους (βλ. π.χ. άρ. 16 περ. v Ν. 2619/1998
[Σύμβαση Οβιέδο]· μάλιστα, στο άρθρο 2 αυτού κατοχυρώνεται το προβάδισμα
του ανθρώπινου όντος έναντι του κοινωνικού συμφέροντος ή της
επιστήμης), θα ήταν ωφέλιμο για τον κ. Βασιλακόπουλο, αλλά και για όσα
πειραματόζωα τον ακούν με θαυμασμό, να φρεσκάρουν την μνήμη τους
ανατρέχοντας στο πείραμα του Milgram, το οποίο διεξήχθη το 1963 από τον
Στάνλεϊ Μίλγκραμ του Πανεπιστημίου Γιέηλ και ως αντικείμενο έρευνας είχε
την συμμόρφωση προς την εξουσία (το πείραμα επανελήφθη το 2017 από την
Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών
Επιστημών του Βρότσλαβ της Πολωνίας, με επικεφαλής τον Τόμας Γκρζιμπ).
Σε αυτό αναφέρεται και ο Γιώργος Μπούτλας στην πρόσφατη μονογραφία του
με τίτλο «Θεραπεύοντας τη συναίνεση. Βιοηθική και ιατρική ηθική», εκδ.
Παπαζήση, Αθήνα 2021» (σελ. 128), ο οποίος συνοψίζει το πόρισμα του
πειράματος ως εξής:
«η
μεγάλη συμμόρφωση των συμμετεχόντων στο πείραμα και η μικρή τους
αντίσταση στο να προκαλέσουν αυξανόμενα σοκ σε ανθρώπους [ενν.: σε
“μαθητές” που έδιναν εσφαλμένες απαντήσεις στα ερωτήματα των
“καθηγητών”], μόνο και μόνο επειδή έτσι τους είχε διατάξει ο υπεύθυνος
του πειράματος, επέτρεπε τη συναγωγή συμπερασμάτων για την τυφλή υπακοή
στην εξουσία, που οδηγεί σε παραβίαση ηθικών νόμων, και έτσι γίνονταν
κατανοητές και οι αιτιολογίες των υπόδικων της δίκης της Νυρεμβέργης:
“έκανα ό,τι με διέταξαν”».
Παρεμφερές
με το πείραμα Milgram είναι και το πείραμα φυλάκισης του Στάντφορντ που
πραγματοποιήθηκε το 1971 από τον Φίλιπ Ζιμπάρντο και μεταφέρθηκε το
2001 στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Όλιβερ Χιρσμπίγκελ. Remake της
γερμανικής ταινίας αποτελεί η αμερικανική του 2010 σε σκηνοθεσία Πολ
Σούρινγκ, καθώς και η μεταγενέστερη του 2015 σε σκηνοθεσία Κάιλ Πάτρικ
Αλβάρεζ. Στην περίληψη του οπισθοφύλλου της γερμανικής ταινίας
διαβάζουμε τα εξής:
«Ξεκίνησε
σαν ένα παιχνίδι εις το όνομα της επιστήμης. Είκοσι άντρες. Δύο
εβδομάδες. Με αντάλλαγμα δύο χιλιάδες δολάρια. Σκοπός: Η μελέτη της
ανθρώπινης συμπεριφοράς στο περιβάλλον μιας φυλακής. Οκτώ άντρες
γίνονται οι φύλακες και οι υπόλοιποι δώδεκα παίρνουν τη θέση των
κρατουμένων μέσα σε πραγματικά κελιά. Οι τελευταίοι πρέπει να
πειθαρχήσουν σε μια σειρά κανόνων και οι πρώτοι να επιβάλλουν την τάξη. Η
αξιοπρέπεια και ο ανθρωπισμός χάνονται σταδιακά. Η διαχωριστική γραμμή
ανάμεσα στο πείραμα και στην πραγματικότητα σβήνει και το τίμημα δεν
είναι πια μια χρηματική αμοιβή αλλά η επιβίωση του ισχυρότερου».
Σημειωτέον,
ο εμπνευστής του πειράματος Ζιμπάρντο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τόσο
οι “φυλακισμένοι” όσο και οι “δεσμοφύλακες” είχαν ταυτιστεί υπερβολικά
με τους ρόλους τους, με αποτέλεσμα να τερματίσει το πείραμα πρώιμα.
Όσο
εξελίσσεται το μεγάλο πείραμα του κορωνοϊού και ειδικότερα του μαζικού
€μβολιασμού ολόκληρου του πλανήτη (μόνο παράφρονες, σαν αυτούς που
βλέπουμε σε αμερικανικά θρίλερ, θα μπορούσαν να οργανώσουν ένα τέτοιο
εγχείρημα και, ταυτοχρόνως, να πιστεύουν ότι είναι ποτέ δυνατόν να
οδηγηθούν nolens-volens στην €μβολιαστική καρέκλα οι πολίτες όλων των
χωρών), ο κ. Βασιλακόπουλος, καθώς και οι λοιποί “ειδικοί” που έχουν
επιστρατευθεί για την στυγνή υλοποίηση της υγειονομικής προπαγάνδας,
δείχνουν απόλυτα ταυτισμένοι με τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί, αφού
εκτελούν με πάθος ό,τι τους διατάζουν.
Αντιστοίχως,
οι Έλληνες, στην πλειονότητά τους, εκτελούν πιστά ό,τι τους ζητάνε,
είτε πρόκειται για πράξεις που στρέφονται ενάντια στον εαυτό τους είτε
ενάντια σε τρίτους. Μόνο που η νομιζόμενη απαλλακτική ισχύς της
χιτλερικών καταβολών φράσης “εγώ εντολές εκτελούσα” χάνει κάθε ίχνος
πειστικότητας, όταν η εκτέλεση της εντολής γίνεται με υπερβάλλοντα ζήλο.
Διότι ο ζήλος αυτός αποδεικνύει ότι ο συνεργαζόμενος επικροτεί στο
έπακρο τις θηριωδίες που τον διατάσσουν να διαπράξει σε βάρος των άλλων.
Εν
προκειμένω, πάντως, αξίζει να διαβάσει κανείς τις αναλύσεις της Χάνα
Άρεντ στο βιβλίο της “Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Η κοινοτυπία του κακού”
(μτφ.: Αγγελική Μπέντζα, εκδ. Θύρσος, Αθήνα 1995), όπου η συγγραφέας
αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου
Άιχμαν, ο οποίος προσπάθησε να εμφανισθεί ως νομοταγής πολίτης που
εκπλήρωνε τα καθήκοντά του, επιδεικνύοντας τυφλή υπακοή. Στην σελ. 172
διαβάζουμε:
«Η
εκπληκτική τελειότητα με την οποία εκτελέστηκε η Τελική Λύση, μια
τελειότητα που εντυπωσιάζει τον παρατηρητή σαν τυπικό χαρακτηριστικό των
Γερμανών ή σαν χαρακτηριστική του τέλειου γραφειοκράτη, ανάγεται στην
παλιά αντίληψη που ήταν πράγματι πολύ διαδεδομένη στη Γερμανία: ότι το
να είναι κανείς νομοταγής δεν σημαίνει ότι υπακούει απλά στους νόμους,
αλλά ότι ενεργεί σαν να ήταν ο νομοθέτης των νόμων στους οποίους
υπακούει. Από εκεί πηγάζει και η πεποίθηση ότι χρειάζεται να ξεπερνά
κανείς τη φωνή του καθήκοντος».
Στην
εποχή του κορωνοϊού φαίνεται ότι ένα μεγάλο πλήθος Ελλήνων,
αποτελούμενο όχι μόνο από απλούς πολίτες, αλλά από ιατρούς, δικηγόρους,
δικαστές, πανεπιστημιακούς προέδρους Συλλόγων, Ιατρικών και Δικηγορικών
κ.λπ., αισθάνονται έτσι ακριβώς: σαν νομοθέτες των νόμων της
υγειονομικής τυραννίας με τους οποίους θεσπίσθηκαν όλες οι θλιβερές
υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις και προπάντων εκείνη περί υποχρεωτικού
€μβολιασμού.
Ταυτοχρόνως,
συμμετέχοντας εδώ και 18 μήνες στο μεγάλο πείραμα της ανθρωπότητας,
συνήθισαν τόσο καλά τον ρόλο τους (usus est tyrannus, δηλ. η συνήθεια
είναι τύραννος), που μπορεί μεν τα αφτιά τους να ακούνε καθαρά την
αλήθεια του κάθε Βασιλακόπουλου, πλην όμως η συνείδησή τους κωφεύει,
όντας υπνωτισμένη από την καθημερινή πλύση εγκεφάλου τους από τα Μέσα
Μαζικού Ευνουχισμού. Ως εκ τούτου, το ότι ο κ. Βασιλακόπουλος βγαίνει
στο γυαλί και μιλά ανενδοίαστα και απερίφραστα για πείραμα (και μάλιστα
για δεύτερη φορά), σημαίνει ότι εκτελεί ένα “πείραμα για το πείραμα”:
Εφόσον όλοι ακούνε (για δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα) την
περί πειράματος παραδοχή του, αλλά ελάχιστοι αντιδρούν, πάει να πει ότι
το κορω(παρα)νοϊκό πείραμα μπορεί να συνεχισθεί ακωλύτως, αφού οι
περισσότεροι συμμετέχοντες δεν έχουν πάρει ακόμη πρέφα ότι είναι
ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ!
