Ένα συχνό, απαράδεκτο φαινόμενο που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό είναι η εκ μέρους ορισμένων γιουτιούμπερς ανάρτηση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έχω παραχωρήσει (ιδίως στον ραδιοφωνικό σταθμό focus και τον δημοσιογράφο Στέφανο Δαμιανίδη), κάτω από τα οποία τίθεται μια παραπλανητική περιγραφή.
Η παραπλάνηση αυτή, η οποία στηρίζεται στην αλλοίωση κάποιων φράσεών μου που ακούγονται στην επίμαχη συνέντευξη (fake news), συνίσταται στην πρόκληση της απατηλής εντύπωσης ότι έχω δεχθεί απειλές για τη ζωή μου ή ότι φοβάμαι για την σύλληψή μου, με αποτέλεσμα συγγενείς, φίλοι, γνωστοί ή αναγνώστες να νιώθουν ανησυχία.
Δεν
συμβαίνει τίποτε από τα δύο. Ουδείς έχει τολμήσει μέχρι σήμερα να
εκτοξεύσει απειλές κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας ή της
προσωπικής ελευθερίας μου.
Η
μόνη αήθης επίθεση, την οποία εξαπέλυσε το καθεστώς της Νέας
Δικτατορίας εναντίον μου, χωρίς να υπολογίσει τις ολέθριες συνέπειες
αυτής της φρικτής ιδέας –που κάποιο νοσηρό και έμπλεο οίησης γαλάζιο μυαλό συνέλαβε, προφανώς υπό την επήρεια δαιμονικού σκοτισμού του νοός–,
ήταν η αμφισβήτηση της γνωστικής μου επάρκειας και των διδακτικών
ικανοτήτων μου στο πεδίο του Ποινικού Δικαίου, αλλά και του ακαδημαϊκού
ήθους μου.
Η υπόθεση εκκρεμεί ενώπιον της ελληνικής
δικαιοσύνης, η οποία θα έχει μία σημαντική ευκαιρία να αποδείξει ότι
διαθέτει ακόμη κάποιους λαμπρούς δικαστικούς λειτουργούς που επιτελούν
αμερόληπτα το έργο τους.
Ακόμη κι αν είχα δεχθεί
οιουδήποτε είδους απειλές, δεν υπήρχε περίπτωση να ένιωθα τον παραμικρό
φόβο. Επέλεξα εξ αρχής, απολύτως συνειδητά, να πολεμήσω με όλες μου τις
δυνάμεις ενάντια στο σατανοκίνητο σύστημα που ρουφά το αίμα των Ελλήνων
και των λοιπών λαών.
Οι υγειονομικοί (και όσον
ούπω) κλιματικοί δικτάτορες έχουν κάνει κάποια πολύ σοβαρά λάθη. Αν οι
λαοί (και πρωτίστως ο ελληνικός, ο οποίος βρίσκεται μακράν στην
χειρότερη διανοητική και ηθική κατάσταση που θα μπορούσε να βρεθεί από
συστάσεως του ελληνικού κράτους) δεν ήταν υπνωτισμένοι και εγκλωβισμένοι
στον καθημερινό ρυθμό, τον οποίο θέλουν να εκτελούν με απαράμιλλη
ακρίβεια βρέξει-χιονίσει, σήμερα θα είχαν όλα προ πολλού τελειώσει χάρη
στους όγκους της αλήθειας που έχουν βγει στο φως.
Με
εδραία την πεποίθηση ότι η μισάνθρωπη θεατρική παράσταση που ζούμε στο
αποκορύφωμά της μετά τα αποκαλυπτήρια του κορωνοϊού θα μας οδηγήσει,
αργά ή γρήγορα, σε μια αδιανόητη κόλαση, αν δεν αφυπνισθούμε, δεν θα
σταματήσω να αγωνίζομαι ενάντια στον αόρατο μαριονετίστα και τα αλλοδαπά
ή ημεδαπά κλαουσβαμπικά τσιράκια του, εν γένει δε ενάντια στους
ψευδοπροφήτες που ευαγγελίζονται ένα δήθεν πράσινο και βιώσιμο μέλλον
(ενώ αυτό θα είναι κατάμαυρο και αβίωτο, σύμφωνα με τη λογική του
ανάποδου κόσμου).
Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή
δεν είναι τι κάνουν οι νεοταξίτικες δυνάμεις για να υλοποιήσουν το
εωσφορικό σχέδιο κατά της ανθρωπότητας, αλλά τι (ΔΕΝ) κάνουμε όλοι εμείς
που δεχόμαστε την επίθεση από τους δαιμόνιους αρνητές της ανθρώπινης
φύσης και του Δημιουργού Της.
Ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σε έναν τέτοιο πόλεμο των δυνάμεων του Σκότους εναντίον του Φωτός γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι Νικητής δεν μπορεί παρά να είναι το Φως, το οποίο ήδη σκορπίζει τις ακτίνες του προς πάσα κατεύθυνση. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει, σώνει και καλά, να παίξουμε σε μια ταινία θρίλερ με προδιαγεγραμμένο μεν αίσιο τέλος, αλλά με τεράστιες απώλειες.
Κάτω τα μολύβια, ψηλά το κεφάλι, δείτε πίσω από τις οθόνες και βγάλτε κορόνες. Ο κορωνοϊός μάς άνοιξε τα μάτια. Ο «αόρατος εχθρός» ήρθε για να μας δείξει ποιοι είναι οι ορατοί εχθροί μας. Δούλευαν επί πάρα πολλά χρόνια υπογείως με απαράμιλλη επιμέλεια και μεθοδικότητα. Εδώ και τρία χρόνια, όμως, οι δυνάμεις του Σκότους τόλμησαν να βγούνε στο φως, νομίζοντας ότι μπορούν να σκοτεινιάσουν τον ήλιο. Προσωρινώς το πέτυχαν, αλλά θα συντριβούν παταγωδώς.
Το διακύβευμα αφορά τις απώλειες, όχι το ποιος θα είναι ο Νικητής.
