----------------------------
M K.
22 Δεκεμβρίου στις 9:06 π.μ.
Είμαι ένας συνταξιούχος γιατρός. Διατηρώ την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος και συνεχίζω την επιμόρφωση μου. Αλλά είμαι συνταξιούχος και στο τέλος της καριέρας μου.
Πως γίνεται τότε, να μου τηλεφωνούν από μόνοι τους ασθενείς που είναι σοβαρά με Κόβιτ, τους οποίους δεν γνωρίζω, και με εκλιπαρούν να τους δω στο σπίτι τους, αφού δεν βρίσκουν άλλον να τους επισκεφτεί; Πού είναι το σύστημα υγείας; Που είναι οι άλλοι γιατροί; Γιατί οι ασθενείς αρνούνται να πάνε στο νοσοκομείο, έστω και αν είναι σοβαρά; Γιατί αναγκάζονται να πληρώνουν για κατ’ οίκον νοσηλεία αφού ήδη πληρώνουν για το ΓΕΣΥ; Πού είναι η πρωτοβάθμια φροντίδα; Και γιατί υπάρχουν τόσο αυστηρά και λεπτομερή μέτρα για τον υγιή πληθυσμό, ενώ οι ασθενείς μένουν αβοήθητοι στο σπίτι; Ενδιαφερόμαστε πράγματι για την υγεία, ή υπάρχουν άλλοι λόγοι;
Όλες αυτές οι ερωτήσεις μένουν αναπάντητες στο μυαλό μου.
Αλλά ένα περιστατικό με άφησε με ανοικτό το στόμα. Ασθενής με κορονωϊό χρειάζεται ιατρική και νοσηλευτική φροντίδα στο σπίτι, διαφορετικά θα πεθάνει. Δεν θέλει να πάει νοσοκομείο. Αλλά…. ακούστε: Δεν επιτρέπεται να τον επισκεφτώ, ούτε εγώ ούτε οι νοσηλευτές, αφού είναι θετικός! Όταν το αποτέλεσμα βγει αρνητικό τότε θα μπορώ να τον δω. Δηλαδή όταν γιατρευτεί, θα μπορώ και εγώ να τον …γιατρέψω. Ενώ όταν είναι άρρωστος δεν μπορεί κανένας να του κοντέψει. Οι γιατροί φτάσαμε να βλέπουμε ασθενείς που είναι καλά, και όχι τους άρρωστους. Εννοείται ότι δεν άφησα τον άνθρωπο να πεθάνει μόνος και αβοήθητος, και τον επισκέφτηκα έστω και αν ήταν θετικός, παραβλέποντας την απαγόρευση.
Όλη η δύναμη του Κράτους συγκεντρώνεται στην προστασία των υγειών πολιτών, ενώ οι ασθενείς (στο σπίτι) μένουν εντελώς απροστάτευτοι.
Παράλογα και πρωτάκουστα πράγματα!
